అక్ర చహార్ సమాధి
ఎజ్రా పౌండ్
నీ ఆత్మను ,నేను నికుపతిస్, కావలి కాస్తున్నాను నేను
గత యాభై లక్షల సంవత్సరాలుగా, నీ మృత నేత్రాలు
కదలలేదు , నా కాంక్షల సంకేతాలకు సమాధానం చెప్పలేదు
కృశించిన నీ అంగాలు, వాటిల్లోంచి నేను జ్వలిస్తూ నడిచేదాన్ని
నేనే కాదు ఎవరి అగ్నివర్ణ వస్తుస్పర్శకూ అవి ఇక భగభగ మండవు
చూడూ, నీ తలకింద దిండు అమర్చేందుకు మొలుచుకొచ్చింది గడ్డి
చుంబిస్తోంది నిన్ను తన అసంఖ్యాక చివుళ్ళ నాల్కలతో
కానీ నువ్వు ఎంతమాత్రం ముద్దాడవు నన్ను
నేను గోడమీది స్వర్ణాక్షరాలను చదివేశాను
సంకేతాల గురించిన నా అలోచనల్ని అలసి సొలసేలా చేశాను
ఈ స్థలంలో ఇక ఎక్కడా కొత్తదనం కానరాదు
ఎంతో పట్టించుకున్నాను నిన్ను నేను
చూడు, మద్యపు జాడీలను ముట్టుకోలేదు నేను
ఎక్కడ నువ్వు మేల్కొని ఒక గుక్కెడు మద్యాన్ని సేవించాలని అనుకుంటావోనని
నీ సమస్త వస్త్రాల ముడుతలను సవరిస్తూ ఉండిపోయాను
ఓ నిర్మోహీ, ఎలా మరువగలను నేను నిన్ను!
కేవలం కొన్ని రోజుల క్రితం నేను నదిని...
కదూ? అవును, నువ్వు ఎంత యువకిశోరానివి
నీమీద మూడు ఆత్మలు తచ్చాడుతూండేవి
నేను వచ్చాను
నీ లోకి ప్రవహించాను, వాటిని పారదోలి
నీలో మమేకం అయ్యాను
నీలోని అణువణువూ తెలుసు నాకు
నేను నీ అరచేతుల్నీ, మునివేళ్ళ చివర్లనీ స్పర్శించాను కాదా?
నీ లోకి వచ్చాను
అటునుంచి ఇటూ - ఇటునుంచి అటూ, నీలోంచి తిరిగాను
మడమల దరిదాపులదాకా
రాకపోకలే ఏఏమిటి?
అసలు నేనే కాదా నువ్వు ?
కేవలం నువ్వు?
రవ్వంత ఎండ కూడా ఇక్కడ
సాంత్వన పలకదు నాకు
గాడాంధకారం చీలుస్తోంది నిలువునా నన్ను
నామీద వెలుతురు ప్రసరించదు
నీనుంచి కనీసం ఒక్క పలుకు వినిపించదు
రోజు తరువాత రోజు ఆగదు గాక ఆగదు
ఓహ్! బయట పడగలను నేను, సీలు ముద్రనీ,
ద్వారం మీది సకల శిల్పకళాచాతుర్యాన్నీ అధిగమించి,
ఆకుపచ్చని గాజును దాటి వెళ్ళగలను ఆవలికి...
కానీ ఇక్కడ అందమైన శాంతి
ఎందుకు వెళ్ళాలి నేను?
